اولویت بندی ایجاد تشکل های آب بران کشاورزی در مناطق روستایی (مطالعۀ موردی: روستاهای دهستان سلامی شهرستان خواف)

خشکی و پراکنش نامناسب زمانی و مکانی بارندگی، واقعیت گریزناپذیری است که تولید کشاورزی پایدار را منوط به استفادۀ صحیح و منطقی از منابع آب محدود کشور کرده است. یکی از راه های جلوگیری از برداشت های بی رویۀ منابع آب، آگاهی بخشی کشاورزان و ذینفعان منطقه، کاهش تصدی­گری دولت و انتقال مدیریت آب از طریق ایجاد تشکل های آب بران است. در این تحقیق، اولویت­بندی ایجاد تشکل آب­بران در هفت روستا در دهستان سلامی از توابع شهرستان خواف استان خراسان رضوی صورت پذیرفته است. روش این تحقیق توصیفی و تحلیلی و مبتنی بر پژوهش های میدانی کتابخانه­ای بوده است. روستاهای محدوده بررسی شده دارای 730 خانوار کشاورز بوده که از طریق فرمول کوکران 252 کشاورز (سرپرست خانوار) به عنوان جامعۀ نمونه انتخاب شدند و پرسش نامه هایی در رابطه با موضوع پژوهش در اختیار آنان قرار گرفت. برای انجام این تحقیق، 18 شاخص انتخاب شد که کارشناسان خبره در رابطه با ایجاد تشکل آب­بران آن ها را بررسی کردند و به کمک مدل تصمیم گیری مجموع ساده وزنی (saw) اولویت روستاها از حیث مکان ایجاد تشکل آب بران مشخص شد. بر اساس این روش، روستای احمدآباد با امتیاز 4627/0 اولویت اول و روستای چهارده با امتیاز 4144/0 اولویت دوم برای مکان ایجاد تشکل آب بران انتخاب شدند.